Δυστυχώς, απογοητεύσαμεν
Απογοήτευση στο Ελληνικό Τμήμα, αφού από τις τέσσερις ταινίες που είδαμε έως τώρα καμία ξεπερνά τη μετριότητα.
«Η εκδίκηση του Διόνυσου» του Δημήτρη Κολλάτου: Τι να γράψω για τη νέα ταινία του Κολλάτου, η οποία θέλει να είναι μια εικόνα της Ελλάδας του σήμερα; Δυστυχώς, ο σκηνοθέτης επιμένει σε μια εθνοπατριωτική προσέγγιση, συνομωσιολογικού (ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δολοφονήθηκε!) και παραληρηματικού τύπου που δεν εξυπηρετεί ούτε την πατρίδα ούτε την τέχνη.
«Ως το κόκκαλο» του Θοδωρή Κουτσαύτη: Η νεαρή δημοσιογράφος, Λορέν, που ζει στο Παρίσι, μαθαίνει πως ο Τομ, ο καλύτερός της φίλος, πέθανε από υπερβολική δόση μορφίνης. Επειδή, όμως, δεν πιστεύει στην αιτία του θανάτου του, αποφασίζει να το ερευνήσει. Υποψιάζεται πως ο Τομ, ο οποίος εργαζόταν σε μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρία, δολοφονήθηκε. Με τη βοήθεια, της Κεϊλί, της Εντίτ και της Εβελίν, η Λορέν ξετυλίγει το κουβάρι του μυστηρίου. Πρόκειται για μια αστυνομική ταινία, με ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο Κουτσαύτης αφήνει το μυστήριο να απλωθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, αφήνοντας μικρά κομμάτια φωτός, μέχρι να καταλήξει σε ένα ανατρεπτικό φινάλε. Βέβαια, πίσω από όλη την ιστορία ο σκηνοθέτης ενοχοποιεί τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες που δε διστάζουν μπροστά στο κέρδος να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των ανθρώπων. Η σκηνοθεσία είναι νευρώδης και βοηθούντος του μοντάζ δημιουργείται η απαραίτητη ένταση. Όμως, η ταινία, παρά τις επί μέρους αρετές της, δεν καταφέρνει να προσφέρει το κάτι επιπλέον και κινείται σε χαμηλές πτήσεις. Μέτρια φωτογραφία και ερμηνείες που δεν πείθουν, αφήνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
«Dark Illusion» του Μάνου Καρυστινού: Ο Άλκης, φωτογράφος στο επάγγελμα, ζει με τη δικηγόρο μητέρα του και τον αλκοολικό πατέρα του. Όταν αναλαμβάνει μια δουλειά, αποφασίζει να νοικιάσει ένα σπίτι και να μείνει μόνος του. Η δουλιεά που έχει αναλάβει μαζί με δυο φίλους και συνεργάτες τους, είναι ένα πρότζεκτ με θέμα τα τροχαία δυστυχήματα. Όμως, αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα ανεξήγητα πράγματα, μυστικά αποκαλύπτονται και κανείς δε γνωρίζει πού βρίσκονται τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Ο Καρυστινός σκηνοθετεί ένα ψυχολογικό θρίλερ με ελάχιστα χρήματα. Είναι μια δουλειά εντελώς «χειροποίητη», θα μπορούσαμε να πούμε, κάτι που είναι εμφανές. Η ταινία θυμίζει αντίστοιχα χολιγουντιανά θρίλερ, αλλά μόνο στο επίπεδο της ιδέας και όχι της παραγωγής. Και το σημειώνω αυτό επειδή η σεναριακή ιδέα είναι πολύ καλή, αλλά όχι και η πραγματοποίησή της. Ο σκηνοθέτης βάζει υψηλά στάνταρ και δεν καταφέρνει να τα πιάσει. Σίγουρα όμως αγαπάει το ρίσκο. Κι αυτό οφείλω να του το αναγνωρίσω. Πιάνει μια ιδέα, μαζεύει τους φίλους του κι αρχίζουν να την πραγματοποιούν. Ε, λοιπόν, γι’ αυτό και μόνο αξίζει. Γιατί το σινεμά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται τσαγανό, κι ο Μάνος Καρυστινός το διαθέτει.
«Βασίλισσα Αντιγόνη» του Τηλέμαχου Αλεξίου: Μια νέα γυναίκα ζει με τον άρρωστο πατέρα της και το μικρότερο αδελφό της. Τους φροντίζει και τους δύο ενώ την πνίγουν τα οικονομικά προβλήματα. Όταν βρίσκει την Αντιγόνη του Σοφοκλή στην τσάντα του αδελφού της, ταυτίζεται με την ηρωίδα και ξεκινά ένα οδοιπορικό προς τη λύτρωση. Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι! Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ακολουθήσει τη δομή της αρχαίας τραγωδίας και τελικά αυτό που κάνει δεν είναι ούτε θέατρο, ούτε κινηματογραφημένο θέατρο, ούτε κινηματογράφος. Πολύ κακό για το τίποτα σε μια ταινία που κραυγάζει χωρίς να λέει τίποτε, αποτέλεσμα αυταρέσκειας και μεγαλομανίας στην οποία τα ανεξήγητα είναι πάρα πολλά για να εξηγηθούν, εάν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο!
