ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΑΝΑΣΗ ΧΟΝΔΡΟΥ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΚΑΤΣΙΑΝΗ

Έξι 6 με 7 Επτά, μια νουάρ παρωδία

Συνέντευξη στον Κώστα Γ. Καρδερίνη

Έτσι τιτλοφορείται το νέο πόνημα των Θανάση Χονδρού και Αλεξάνδρας Κατσιάνη. Αν δεν έλαχε να τους γνωρίσετε ποτέ ως μέλη του αβανγκάρντ συγκροτήματος Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ… Αν δεν παραβρεθήκατε σε κάποια έκθεση ή δράση τέχνης στις αίθουσες «Σχεδία» και «Άλλη Πόλη»… Αν δεν έχετε διαβάσει το Μπιτόνιτους ή τις Εικαστικές Δράσειςτης κόρης τους, Δανάης… Αν δεν είστε πολίτες της Εργαλάνδης-Βαργαλάνδης… Αν δεν γνωρίζετε την επιστήμη της Ζωολογικοκηπολογίας… Αν δεν έχετε αποκτήσει ή κατεβάσει ποτέ «το περιοδικό» (έκδοση σε μορφή CD)… Αν δεν έχετε κάποια κυκλοφορία των εκδόσεων ΤΣΑΜΠΑ, ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ, ΟΙΚΟΙ… Τότε δεν έχετε παρά να διαβάστε εδώ Έξι6 με 7Επτά νουάρ ερωτήσεις και άλλες τόσες απαντήσεις, μια νουάρ παρωδία συνέντευξης.

Έξι6 με 7Επτά το πρωί ή Έξι6 με 7Επτά το απόγευμα διαβάζεται «μια νουάρ παρωδία»;

Η πλοκή της νουβέλας διαδραματίζεται στη διάρκεια μιας ώρας, απόγευμα 6 με 7, και καταγράφεται σε 61 μικρά κεφάλαια, λεπτό προς λεπτό. Είναι συνηθισμένο στη λογοτεχνία, όπως και στον κινηματογράφο, να χρησιμοποιούνται επιταχύνσεις ή επιβραδύνσεις. Η περιγραφή ενός στιγμιαίου γεγονότος μπορεί να αναπτύσσεται επί σελίδες. Αντίθετα, προσπαθήσαμε αυτό το κείμενο να κινείται σε φυσικούς ρυθμούς, χωρίς διογκώσεις ή αφαιρέσεις, οπότε και η ανάγνωσή του (αν και η ταχύτητα ανάγνωσης είναι προσωπική) διαρκεί πάνω κάτω όσο και η δράση, μία ώρα. Καλύτερο είναι, επομένως, να διαβαστεί με μιας, χωρίς διακοπή, όποια στιγμή της μέρας ή της νύχτας.

Ο Ανδρέας και η Μαίρη πόσο Θανάση και πόση Αλεξάνδρα περιέχουν;

Οι ήρωες δεν έχουν τίποτε κοινό με μας, αλλά το συνολικό κείμενο είμαστε εμείς. Ζώντας σε καιρούς κρίσης, δεν γράφουμε για δάνεια και χρέη, αλλά για μια κοινωνία που μαστίζεται από σεξ. Έτσι ψηλαφίζουμε τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο σοβαρό και το γελοίο, όπως κάναμε πάντα. Οι φόνοι διαπράττονται με κομψότητα, το σεξ είναι καταναγκαστικά πανταχού παρόν, και όλα ξετυλίγονται σαν μια άσκηση ισορροπίας.

Το δίλημμα «τίποτε» ή «θλίψη» μήπως είναι ψευδοδίλημμα;

Περάσαμε πολύ όμορφα γράφοντας αυτό το κείμενο και συζητώντας κάθε φορά τι μπορεί να συμβεί το επόμενο λεπτό. Αναφέρεσαι σε μια φράση που διατυπώνεται στο τέλος της νουβέλας, ακριβώς στις 7. Και η μεν νουβέλα τελειώνει, αλλά το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί στο μυαλό του αναγνώστη: τι συμβαίνει στις 7:01; Πρέπει να πούμε ότι αυτή, η τελευταία φράση του κειμένου, είναι του Φόκνερ. Είναι ένα από τα παιχνίδια που διατρέχουν το κείμενο.

sinentefxi thanasi xondou alexandras katsiani tefxos 91 foto2

Πότε θεωρείτε ότι απογαλακτιστήκατε από τους γονείς;

Η απώλεια των γονιών (στο κείμενο οι ήρωες έχουν χάσει τον πατέρα τους) είναι μια έντονη εμπειρία, όποια κι αν είναι η σχέση μ” αυτούς. Μετά υπάρχουν μόνο αναμνήσεις και απορίες που δεν είχαν διατυπωθεί όσο ζούσαν, υπάρχει μια εικόνα που θολώνει και παγιώνεται με τον καιρό. Τότε έρχεται ένα πλήθος πληροφοριών που φέρνει τους ήρωες της νουβέλας στην ανάγκη απογαλακτισμού, όχι από τους γονείς, αλλά από τις αναμνήσεις τους. Αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο, επειδή πρέπει να δώσουν νέο σχήμα στο παρελθόν.

Αφήστε και καμιά χαραμάδα αισιοδοξίας!

Μια πράξη αισιοδοξίας ήταν η έκδοση του περιοδικού «Μuzine» πριν μερικά χρόνια από τον Νεκτάριο Λαμπρόπουλο, ο οποίος τώρα με τις εκδόσεις «Χαραμάδα» εκδίδει βιβλία όπως το δικό μας. Μια χειρονομία αντίθετη από πολλές απόψεις προς το κυρίαρχο εκδοτικό ρεύμα.

Τι απέγινε το Κέντρο Ερευνών για τον Προσδιορισμό της Ευτυχίας;

Όλα πια ονομάζονται τέχνη. Θα μπορούσε να γραφτεί και μια νουβέλα για μια κοινωνία που μαστίζεται από τέχνη. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να ονομάσεις ό,τι κάνεις τέχνη, το ζητούμενο είναι να βάλεις τα χαρακτηριστικά της τέχνης, τη φαντασία, την ελευθερία, την αναλογία κτλ. σε ό,τι κάνεις. Το Κέντρο Ερευνών για τον Προσδιορισμό της Ευτυχίας ήταν μια απόπειρα εξόδου από τον κόσμο της τέχνης, χωρίς να εγκαταλείπονται τα χαρακτηριστικά της. Απέναντι σ” αυτό το ασαφές, όπως διαμορφώνεται τις τελευταίες δεκαετίες, τοπίο της τέχνης μετακινηθήκαμε στην Ευτυχία, μία ακόμη λέξη χωρίς προκαθορισμένο περιεχόμενο. Μήπως δεν αισθάνεσαι ευτυχισμένος διαβάζοντας μια νουβέλα για μία δυστοπία;

Τι είναι κατά τη γνώμη σας η ευτοπία; Είναι εφικτή;

Η ευτοπία είναι το αντίστοιχο της ευτυχίας σε γενικευμένο επίπεδο. Η ευτυχία μπορεί να αναφέρεται σε άτομα ή μικρές ομάδες, όπως π.χ. μια οικογένεια, ενώ η ευτοπία σε κοινωνίες ή κοινότητες. Κατά τ” άλλα, όπως και η ευτυχία, είναι μία ακόμη λέξη χωρίς προκαθορισμένο περιεχόμενο. Η έλλειψη ακριβούς περιεχομένου δίνει πλαστικότητα στις ευτοπίες, κάνοντάς τες εφικτές στις μυθιστορίες και τις προφητείες. Οι μυθιστορίες συνήθως δεν είναι επικίνδυνες, αν και ο Πλάτωνας θα το έτρωγε το κεφάλι του με τις συναναστροφές που είχε στη Σικελία, και ο (Θωμάς) Μορ, πάλι, δεν είχε καλό τέλος… Αντίθετα οι προφητείες γεννούν επαναστάτες. Εμείς δεν είμαστε θρησκευόμενοι. Στο μέτρο των δυνάμεών μας προσπαθούμε για «ευτοπίες τσέπης», καταστάσεις μικρών διαστάσεων, μικρής διάρκειας, όπου η ισότητα, η ελευθερία, η δημιουργικότητα μπορούν να ανθίσουν πριν ο ρεαλισμός τις πάρει και τις σηκώσει.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved