ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Κι όμως είναι ακόμα εδώ κι αυτόν το Νοέμβρη

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γράφουμε κάτι για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και πρέπει να γράφουμε για αυτό. «Πρέπει» διότι είναι ένας υπέροχος θεσμός, ο οποίος ομορφαίνει την πόλη και είναι μια μικρή άνοιξη μες στο χειμώνα, κάτι σαν τις αλκυονίδες μέρες. Παρακολουθώ σχεδόν ανελλιπώς το φεστιβάλ από όταν ήμουν πιτσιρίκος, τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είναι οι δέκα μέρες του χρόνου που δεν θα άλλαζα με τίποτα.Μας αρέσει να γκρινιάζουμε και η αλήθεια είναι πως προσωπικά γκρινιάζω πολύ. Πολύ κακή συνήθεια.

Πρέπει να τη διορθώσω. Η γκρίνια άλλοτε μπορεί να είναι εποικοδομητική, αν συνοδεύεται και από μια συνειδητοποίηση ή μια προσπάθεια αλλαγής, αλλά η γκρίνια είναι και εύκολη. Πάρα πολύ εύκολη. Αν δεν ήταν τόσο εύκολη, δεν θα γκρινιάζαμε όλοι για τα πάντα. Ε, αυτήν τη φορά δεν θα γκρινιάξω. Είναι αλήθεια πως ο προϋπολογισμός του Φεστιβάλ έχει σμικρυνθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά για το μέσο θεατή αυτό δεν φαίνεται σχεδόν πουθενά. Λείπουν ίσως οι πολύ «μεγάλοι» καλεσμένοι και με τη λέξη «μεγάλοι» εννοώ αυτούς οι οποίοι είναι αναγνωρίσιμοι όχι μόνο από τους σινεφίλ, αλλά και από το ευρύ κοινό. Ε, δεν πειράζει. Αυτό που έχει σημασία είναι η ποιότητα, αλλά και η ποσότητα του προγράμματος και σε αυτό πάμε πολύ καλά.

Στο φεστιβάλ δεν ερχόμαστε (μόνο) για να δούμε συμβατικές ταινίες, από αυτές που θα βλέπαμε ένα βράδυ κουρασμένοι για να χαλαρώσουμε, αλλά ταινίες που θα δοκιμάσουν τις αντοχές μας, θα μας προκαλέσουν, θα μας εκνευρίσουν, θα μας ταράξουν, θα μας κάνουν να αναρωτιόμαστε και επιτέλους θα μας ωθήσουν να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας, να ξεκινήσουμε ένα διάλογο, να πούμε κάτι παραπάνω από το απλό «μου άρεσε», «δεν μου άρεσε». Θα αιτιολογήσουμε, θα μιλήσουμε, θα ακούσουμε, θα σκεφτούμε. Και μέχρι τώρα απ’ όλα είχε ο μπαξές. Αποχωρήσεις, μια λιποθυμία, οριακό γιουχάισμα, γέλιο και πολλούς να στριφογυρίζουν άβολα στην καρέκλα τους.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο αλγόριθμος για να αποκωδικοποιήσω σε ποια ταινία θα γίνεται χαμός και σε ποια θα μπορείς να βρεις θέση. Πας τρεις η ώρα καθημερινή στην αίθουσα και βλέπεις στο ταμείο μια ατελείωτη ουρά σε στιλ «σε πατώ με πατάς για να μην ανέβουμε μαζί το γκρεμό» για το ποιος θα πάρει το μαγικό χαρτάκι για την ταινία που θα ξεκινήσει σε πέντε λεπτά. Και την ίδια ώρα σε κάποια άλλη αίθουσα υπάρχουν πενήντα κενές θέσεις. Προφανώς με κάποιον τρόπο πέφτει σύρμα, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο μηχανισμός του σύρματος.

Δεν το είδα με τα δικά μου μάτια. Μου το είπαν, οπότε δεν ξέρω αν ισχύει. Το σπασμένο τηλέφωνο δεν ήταν ποτέ καλός οδηγός. Όπως και να ‘χει σε κάποια προβολή χουχούλιασε ένας επιδειξιομανής. Σύμφωνα με την… ίδια πηγή, το θέμα διευθετήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.

Αν ακούσω άλλη μια φορά την ερώτηση «τι θέλετε να πείτε με την ταινία σας;» στο Q&A που ακολουθεί της προβολής, θα αρχίσω να ουρλιάζω προς πάσα κατεύθυνση.

Μπράβο στους νέους εργαζομένους κι εθελοντές που βάζουν το λιθαράκι τους και να πρέπει να διατηρήσουν υψηλό το επίπεδο παρόλο που πρέπει να αντιμετωπίσουν ανθρώπους που έχουν μάθει πως κάποια πράγματα μπορούν να γίνουν και πλαγίως, πως ίσως μπορούν να μπουν σε μια αίθουσα παρόλο που δεν έχουν εισιτήριο, παρόλο που είναι ασφυκτικά γεμάτη και παρόλο που η ταινία έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαπέντε λεπτά.

Τέλος να πω και κάτι ακόμα.

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν πως η Θεσσαλονίκη είναι η πιο όμορφη πόλη του πλανήτη και το καλύτερο μέρος για να ζεις. Είναι μια πόλη με τις ομορφιές της και τις ασχήμιες της, τις ιδιαιτερότητές της, τα χαρίσματα και τα προβλήματα. Έχω βρεθεί σε 2-3 φεστιβάλ κινηματογράφου του εξωτερικού, αλλά κυρίως έχω συνομιλήσει με πολλούς ξένους που έρχονται ως καλεσμένοι στο φεστιβάλ και που έχουν φάει τον «φεστιβαλικό» κόσμο με το κουτάλι. Όλοι ανεξαιρέτως έχουν μόνο καλά να πούνε για την αληθινά μαγευτική τοποθεσία των αποθηκών στο λιμάνι, την ατμόσφαιρα οικειότητας και την πληρότητα των αιθουσών. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι ένα πολύτιμο αγαθό. Τελεία.

Σωτήρης Μπαμπατζιμόπουλος



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved