Chinese Basement: ζούμε και πράγματα που δεν ζούμε
Συνέντευξη στον Κώστα Γ. Καρδερίνη
Υπάρχει κίνηση στα υπόγεια, αναγράφεται με κεφαλαία στη Διαδικασία Ημέρευσης, το νέο πόνημα των Chinese Basement, το οποίο κυκλοφορεί στις 3 Νοεμβρίου από τη melissamusic. Μετά τη χειροποίητη αυτοέκδοση Litmus, με τους ιππόκαμπους και τα καλειδοσκόπια, οι Υπόγειο Κινέζικου επανέρχονται με πιο δυνατή παραγωγή [MagnAnimus studio] και δέκα κομμάτια που προκαλούν νέα αίσθηση και νέα ταραχή. Εδώ χτυπά ο παλμός του θεσσαλονικιώτικου rollin under μουσικού κινήματος.
Συναντηθήκαμε επ” αυτού και μιλήσαμε. Με τον Βασίλη (Πανούτσο) και τον Άρη (Παπαδόπουλο).
Διαδικασία Ημέρευσης… όπως λέμε διαδικασία ενηλικίωσης;
Δεν έχει σχέση. Έχει να κάνει με έναν κύκλο στη ζωή μου, όταν ένιωσα ότι μπορώ να διακρίνω πράγματα στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Δεν νομίζω ότι είναι ενηλικίωση, αλλά μια νέα πνευματική φάση. Το σώμα του ανθρώπου έχει χρόνια, το πνεύμα είναι άχρονο. Έχει να κάνει με μια νέα οπτική. Το πρώτο κομμάτι, 90 μοίρες στον ήλιο, είναι ένα λογοπαίγνιο που απαντάει στο κλασικό «δεν έχεις στον ήλιο μοίρα». Εδώ έχουμε 90 μοίρες στον ήλιο, ορθή γωνία και τετραγωνισμένη αντίληψη. Η ορθή γωνία είναι απόλυτη, δεν συγχωρεί. Ο ορθολογισμός της είναι… τέλειος. Η κάθετη πορεία προς τον ήλιο. Αντίφαση… Ο ήλιος όμως δεν είναι κάτι άσχημο… Τα τραγούδια του δίσκου αυτού γράφτηκαν με μια σειρά νοηματική. Είναι μια συνέχεια, η οποία όμως εντέλει δεν ακολουθήθηκε πιστά στο δίσκο. Όλοι οι στίχοι των κομματιών είναι συνειρμοί δικοί μου. Πράματα που βλέπω να αντικατοπτρίζονται στη ζωή μου. Τα βλέπω γύρω μου με κάποιον τρόπο.
Λένε ότι την ποίηση τη νιώθεις, δεν είναι απαραίτητο να την καταλαβαίνεις!
Ναι, οι στίχοι μου δεν εκφράζουν λογική, εκφράζουν συναισθήματα. Είναι παράξενη η σχέση μου μαζί τους. Η μουσική υπάρχει κι αυτή επίσης. Παράλληλα δουλεύουμε και τα δυο. Δεν έχουμε προτεραιότητες, ρέουνε και τα δυο και κάποια στιγμή συναντιούνται. Σημειώσεις κρατάω συνέχεια, γράφω γενικά. Αλλά όλα αυτά δεν γίνονται οπωσδήποτε στίχοι.
Η μουσική, η στιχουργία είναι βιωματική;
Ζούμε… αλλά ζούμε και πράγματα που δεν ζούμε! Πολλές φορές νιώθεις μόνο το αποτέλεσμα από κάτι που συνέβη χρόνια ή αιώνες πριν. Απλά έχεις μπροστά σου το αποτέλεσμά του, τον απόηχό του! Πάλι όμως μπορείς βλέποντάς τον, να ζήσεις… να καταλάβεις… να νιώσεις από πού μπορεί να προήλθε. Το «δικό μας ροκ» δεν το θεωρούμε ροκ. Δεν το ονομάζουμε ροκ. Είναι Chinese Basement και τίποτ” άλλο. Αν και θα θέλαμε να βρούμε κάτι να λέμε σ” όλους αυτούς που μας ρωτάνε τι παίζουμε!
Οι επιρροές σας; Τις υπερβαίνετε;
Όλες είναι τρόποι με τους οποίους βγαίνει η μουσική. Ο άνθρωπος είναι/γίνεται ηχείο της μουσικής που ακούει. Είναι αγωγός της. Κι εμείς, δεν νομίζω ότι ξεπερνάμε τα όρια σ” αυτά που κάνουμε. Δεν έχουμε σκοπό να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Μας συνεπαίρνει και το κάνουμε. Η τρίχα μας σηκώνεται κάποιες φορές κι έτσι βγάζουμε τραγούδια. Δεν υπάρχει ταύτιση με όποιες μπάντες ακούμε! Είναι περισσότερο μια αύρα, κάτι άπιαστο, κάτι αδιόρατο. Δεν περιγράφεται. Όταν η μουσική είναι ωραία νιώθεις διαστάσεις! Νιώθεις κάτι που ξεπερνάει την ακοή σου… Εικόνες! Συνεργάζονται και οι υπόλοιπες αισθήσεις, γίνεται πιο συνολικό, πιο βαρύ, το αίσθημα.
Αυτόν τον δίσκο τον φέραμε βαρέως μέσα μας μέχρι να τον φτιάξουμε. Ήτανε δύσκολο έργο. Τίποτε δεν βγήκε εύκολα. Δεν είναι τραγουδάκια που απλά τα παίξαμε. Ήτανε σαν να συνάψαμε μια συμφωνία με τους εαυτούς μας, για να τα καταφέρουμε και να τα βγάλουμε όλα αυτά. Τα συναισθήματα έγιναν λέξεις, νότες, κινήσεις… Είναι πολύ γεμάτα αυτά τα τραγούδια. Δεν είναι καταθλιπτικά, δεν είναι ξεκάθαρα χαρούμενα, αλλά η ικανοποίησή μας είναι κάτι πιο ολοκληρωμένο από μια απλή χαρά. Δεν έκατσε, τα παιδέψαμε και μας παίδεψαν. Αλλά είναι τεράστια η ευχαρίστηση.
Το εξώφυλλο της Διαδικασίας ημέρευσης;
Είναι μια δουλειά των Designers United. Μας άρεσε πολύ τελικά, αν και τους σπάσαμε τα @ρχίδι@ μέχρι να γίνει. Στο εξώφυλλο ο χρυσός δράκος του οποίου η γλώσσα είναι το δίγραμμα CB, Chinese Basement. Πολλοί που ξέρουν το Litmus λένε ότι δεν είναι Chinese Basement αυτή η Διαδικασία. Σπεύδουν όλοι να το χαρακτηρίσουν ή να το αποχαρακτηρίσουν. Δεν πιστεύουν ότι αλλάξαμε, ότι προχωρήσαμε… Παίζοντας φτάσαμ” εδώ. Τον πρώτο δίσκο τον φτιάξαμε μόνοι μας. Τώρα είμαστε με τον Πεντζίκη και πήγαμε στους επαγγελματίες γραφίστες.
Πώς σας βοηθάει ο Γιώργος Πεντζίκης;
Δεν επεμβαίνει. Απλά πρόλαβε κάποια σφάλματα που θα μπορούσαν να μας… πελαγοδρομήσουν. Ο δίσκος πήρε καιρό να γίνει. Κάποιος είπε «μπήκαμε στο στούντιο μην ξέροντας τίποτε και βγήκαμε ξέροντας λιγότερα». Ούτε εμείς ξέραμε πώς δουλεύεται ένας δίσκος στο στούντιο. Το μάθαμε γράφοντας εκεί τη μουσική μας… κι ακόμα το μαθαίνουμε. Κάποια κομμάτια γίνανε live, σ” άλλα γράφτηκαν ένα-ένα τα όργανα. Δεν το μετανιώσαμε όμως, το αποτέλεσμα είναι ωραίο. Δεn χάσαμε τα σημαντικά. Η σύνθεση υπηρετήθηκε.
Η εκπαίδευση μάς βοηθάει να «χάσουμε» πράγματα;
Βοηθάει! Χάνουμε την παιδικότητα, κερδίζουμε τον ορθολογισμό! Αν αποκλείσεις την εκπαίδευση και τον κόσμο, κλείνεσαι στον εγωισμό σου. Ζεις σ” άλλη «πραγματικότητα», η οποία μετά δύσκολα εξωτερικεύεται.
