ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΉΤΑΝ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ;

Θα ήταν πολύ κοινότυπο να λέγαμε ξανά για το ποιος φταίει για τις καταστροφές που έκανε η ξαφνική μπόρα το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2014. Είναι μία κουβέντα που έχει γίνει και θα ξαναγίνει, θα γυρίζει συνέχεια γύρω από το ίδιο σημείο: ποιος φταίει, η κεντρική εξουσία, έτσι δεν είναι;

Το πρόβλημα, πάντως, είναι πολυσύνθετο. Για να πιάσουμε μία άκρη του αρκεί να κάνουμε μία βόλτα σε μία οποιαδήποτε γειτονιά της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης ή όποιας θέλουμε μεγάλης ή μικρής πόλης της Ελλάδας. Η διάταξη των δρόμων σε πολλές περιπτώσεις μας θυμίζει τη ρυμοτομία των περασμένων εποχών, ακόμα αυτή του 19ου αιώνα, όταν η κοινωνία της Ελλάδας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φεουδαρχική. Τι άλλαξε από τότε; Τι καινούργιο ήρθε στην πολιτική και κοινωνική σκέψη μας; Ποια είναι τα καινούργια πιστεύω μας και ποιοι οι στόχοι μας που θα θέλαμε να φέρουν την ανάπτυξη σε αυτό τον τόπο;

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΖΗΜΙΕΣ ΑΠΟ ΒΡΟΧΟΠΤΩΣΗ

Η εξουσία, έτσι όπως την επιλέγουμε εμείς, είναι κομμένη και ραμμένη για να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις μας, είτε είναι λογικές είτε είναι παράλογες. Αν δεν το κάνει τότε βρίσκεται στο στόχαστρο των κριτικών μας. Υπάρχει η απλή λύση: κάνουμε τα χατήρια (βλέπε ρουσφέτια) της εκλογικής πελατείας, τη βγάζουμε για τέσσερα χρόνια, κυβερνούμε και αυξάνουμε την εκλογική μας βάση για να εξασφαλίσουμε την επόμενη τετραετία. Πάνω σε αυτή τη λογική έχει χτιστεί το ελληνικό κράτος από τότε που επανιδρύθηκε, από το 1821, μέχρι σήμερα. Ελάχιστες ήταν οι τομές που επιχείρησαν κάποιοι έντιμοι πολιτικοί, οι οποίοι ήταν πατριώτες, και αυτοί χάθηκαν από το προσκήνιο, όχι όμως απ’την ιστορία του ελληνικού έθνους.

Βόλευε και βολεύει την κυβέρνηση να δημιουργεί ένα χάος τόσο στην αστική δόμηση, όσο στην εκπαίδευση και στη νομοθεσία. Το χάος δύσκολα τακτοποιείται, θέλει ειδικούς, οι οποίοι θα έρθουν απ’τους κύκλους των κρατούντων ως σύμβουλοι, άρα αυτή η πολιτική θα ανανεώνεται και το χάος θα γίνεται πιο χάος φτάνοντας ένα ολόκληρο έθνος στην ολική καταστροφή, απ’την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.

Σε αυτή ακριβώς τη στιγμή πολιτικά μορφώματα καραδοκούν να βγάλουν λογίδρια λαϊκισμού, να «τους τα πουν», με άλλα λόγια να χαϊδέψουν τα αυτιά αυτών που δε θέλουν να μορφωθούν, να ενημερωθούν και να συζητήσουν τα προβλήματά τους. Η ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων θεμάτων κουράζει, η απελπισία ωθεί σε πνευματικούς λωποδύτες, όπως η Εκκλησία και άλλα «πνευματικά» ιδρύματα,  σε πολιτικούς σχηματισμούς που θέλουν να κουκουλώσουν τα κακώς κείμενα και να επιβάλλουν τη λογική της υποταγής και της αδράνειας, όπως το ΛΑ,Ο.Σ., η Χρυσή Αυτή, η ΑΝ.ΕΛ. κ.ά.

 

Και τι να περιμένουμε άραγε; Αυτή θα ήταν η ερώτηση που βρίσκεται στο στόμα του θωρακισμένου απ’τα χιλιάδες προβλήματα και απ’την αδιαφορία αυτών που θα έπρεπε να ενδιαφερθούν για τη μοίρα του. Αυτός όμως που θα έπρεπε να ενδιαφερθεί για τη μοίρα του είναι κυρίως ο ίδιος. Και δεν το κάνει. Άρα αναμένουμε το νέο «Μεσσία» ένα νέο κόμμα που θα αναλάβει και θα δώσει λύσεις σε όλα. Υπάρχει όμως αυτό; Όχι, απάντησε, εμμέσως πλην σαφώς η κα. Δούρου το βράδυ της Παρασκευής, στα κανάλια.

Από αυτό το σημείο μπορεί να ξεκινήσει μία σειρά τοποθετήσεων στο πρόβλημα. Με νηφαλιότητα θα μπορέσουμε να δούμε το πρόβλημα και με ορθολογισμό ίσως μπορέσουμε να «σουλουπώσουμε» αυτή τη χώρα που θέλει να λέει ότι ανήκει στην Ευρώπη, αλλά δεν το καταφέρνει. Θα επανέλθουμε σε αυτή την προβληματική με διαφορετικά θέματα που είναι ανοιχτή και πυώδη πληγή.

Γιάννης Φραγκούλης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved