99

Έκθεση του Τάσου Νικάκη στη Chalkos Gallery

16 Δεκεμβρίου 2016-6 Ιανουαρίου 2017
Εγκαίνια: Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, 21:00

Με τον εμβληματικό τίτλο 99 ο Τάσος Νικάκης παρουσιάζει την τελευταία του δουλειά στην γκαλερί CHALKOS (Ιουστινιανού 21) με μία σειρά από έργα που σηματοδοτούν την ωριμότητα του καλλιτέχνη, καθώς με μεστό και διεισδυτικό λόγο καταθέτει την προσωπική του ματιά στο σήμερα με σκληρό εικαστικό λεξιλόγιο αρθρώνοντας πολιτικό λόγο-με την αρχαία έννοια του όρου.

Ο Τάσος Νικάκης με την οικεία του τεχνική όπου συνταιριάζει διαφορετικά υλικά, καταθέτει σύμβολα και ιδέες προκαλώντας εντυπώσεις και συνειρμούς που κατακλύζουν το θυμικό του θεατή. Προκαλεί με τις πινελιές-αίμα, την ατμόσφαιρα της σκουριάς, την σημαία που ως σημείο αναφοράς επανέρχεται σταθερά και αγκιστρώνει τη ματιά – ως σύμβολο με ό,τι μπορεί να ανασύρει στη θύμηση του κάθε ένα από εμάς. Ο Νικάκης χωρίς περιστροφές απευθύνεται στα παιδικά μας χρόνια, στην ενηλικίωση μας, στις επιλογές μας. Οι μορφές του, άμορφες αλλά ζωντανές κινούνται στο χρόνο αφήνοντας ίχνη νοσταλγίας και μνήμης -ενίοτε και ηθελημένης αμνησίας- ως σκιές του εαυτού τους.

Υπερτονίζει με τις εικαστικές του επιλογές το σήμερα που δείχνει να «σέρνει» τη ζωή καθώς τα αρχετυπικά του στοιχεία εμπλέκουν συναισθηματικά τον θεατή που δεν μπορεί να ξεφύγει από την έννοια «σπίτι», «ξύλο», «μέταλλο», το μπλε και το κόκκινο που απλώνονται γενναιόδωρα, ονειρικά στην επιφάνεια. Οι προθέσεις του επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες: η πορεία των τελευταίων χρόνων στη χώρα και στο κοινωνικό γίγνεσθαι αποτυπώνονται με ευθύτητα, χωρίς ωστόσο να επιχειρείται η διδαχή.

Η παρέμβαση του καλλιτέχνη είναι καίρια στον ρου της καθημερινότητας, όχι αυτής που γίνεται «καθημερινή» αλλά εκείνης που έχει ανάγκη την πολιτική ταυτότητα και ο ίδιος μας προσκαλεί να την θυμηθούμε και να την αναπλάσουμε.

afisa-nikakis

Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Γεννήθηκε το 1960 στις Σέρρες. Έζησε στο Βερολίνο από το 1991 ως το 1994 όπου μυήθηκε στην τέχνη από τους Γιάννη Μαρκόπουλο και Χρίστο Μπουρονίκο, γνωστούς καλλιτέχνες της Γερμανίας.

Ξεκίνησε ως κατασκευαστής χρηστικών αντικειμένων με εικαστικό χαρακτήρα. Το 1999 πραγματοποιήθηκε η πρώτη του ατομική έκθεση με εικαστικές κατασκευές. Υλικά όπως παλιά διαβρωμένα ξύλα, μεταλλικά εξαρτήματα μηχανολογικού εξοπλισμού, γρανάζια και τροχαλίες, σκοινιά, υφάσματα, άμμος, στόκος και χρώμα, συνδυάζονται με σκοπό τη δημιουργία μοναδικών κατασκευών που με την πνοή του αποκτούν νέα ζωή.

Ο Τάσος Νικάκης έχει κάνει πολλές ατομικές και έχει πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει επίσης πολλές συμμετοχές σε εκθέσεις καλλιτεχνικών και χρηστικών αντικειμένων μαζί με την διακοσμήτρια Μαριάννα Σπαή. Εικαστικές κατασκευές με την υπογραφή του βρίσκονται σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους σ’ όλη την Ελλάδα και σε ιδιωτικές συλλογές. Ξενοδοχειακές μονάδες όπως το Egnatia Palace και Αιγαίον στη Θεσσαλονίκη, Ilion Mare στη Θάσο, Blue Bay στη Ρόδο και στην Κατερίνη αλλά και ιδρύματα όπως η Γενική Κλινική Θεσσαλονίκης, φιλοξενούν εικαστικές παρεμβάσεις και έργα του στους κοινόχρηστους χώρους τους σε μεγάλη κλίμακα.

Πέραν των καλλιτεχνικών του δραστηριοτήτων, συμμετείχε για έντεκα μήνες από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Δεκέμβριο του 2001, στην συντακτική ομάδα του περιοδικού «Down Town – Θεσσαλονίκη» με αρθρογραφία και συνεντεύξεις. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

ΤΟ «99»

«Αυτός που ψεύδεται, δεν αφήνει τίποτα στους πλανεμένους και στους ανήμπορους που προσμένουν στην ελεημοσύνη του. Ο Τάσος Νικάκης δεν χάνεται στην ουσία των προθέσεών του, γιατί λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ώστε, να νοιώθεις ανάμεσα στην ανωνυμία του πλήθους της «ισότητας» δια μέσου της φτώχειας την εξαθλίωση με εικόνες απόγνωσης, αφού προσφέρεσαι σε ένα τέρας που ανανεώνει το βασανιστήριο της ζωής σου για άλλα 99 χρόνια, που ούτε και η σημαία δεν σου ξεχρεώνει με τις θυσίες της το ‘χρέος’.

Τώρα, όσο ποτέ φανερά, που το φως του ήλιου βρίσκεται στο απώγειο της δύσης του γίνεται δυνατότερο και σου δείχνει μέχρι την επόμενη ανατολή τα όρια της χαμένης πατρίδας σου. Τα γεγονότα οριοθετούν την ιστορία, που ερμηνεύεται για να παρερμηνεύεται υπό την νέα εντολή των ιδεών μίξης της επιτρεπόμενης σκέψης, για να ξεχωρίζουν οι ‘προσωπικότητες’ έξω από τα κατασχεμένα κουτόσπιτα της μάζας. Λησμονεί όμως η εξουσία πως με τον βιωματικό ‘πόνο’ των ψυχών ανασταίνεται η Δημιουργία απ’ ό,τι η κατευθυνόμενη χαρά με αγκαλιά την ‘επιτυχία’. Στην δεύτερη επιβιώνεις με την προϋπόθεση ν’ ακολουθείς τις οδηγίες της λογιστικής δόσης (σκλαβιά). Στην πρώτη οριοθετείς το χαμένο όνειρο της ζωής ως ένας αληθινός καλλιτέχνης στην πράξη (ελευθερία)».

Νίκος Πρασσάς, ποιητής

Γιάννης Ιωαννίδης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved