ΠΑΙΞΤΕ ΜΠΑΛΑ ΡΕ!
Στην ταινία «Τιμπουκτού», που ήταν υποψήφια για ξενόγλωσσο Όσκαρ και συνεχίζει να προβάλλεται και αυτήν την εβδομάδα σε κινηματογράφο της Θεσσαλονίκης, υπάρχουν πολλά πράγματα που ξεχωρίζεις. Η μουσική είναι υπέροχη, το χιούμορ είναι διάχυτο και υπάρχουν αλλεπάλληλες συγκλονιστικές σκηνές-σοκ. Η σκηνή που αγάπησα από την ταινία έχει να κάνει με ποδόσφαιρο. Οι τζιχαντιστές, που έχουν τον έλεγχο της κατάστασης στο Μαλί (πόλη του οποίου είναι το Τιμπουκτού) παίρνουν τη μία παράλογη απόφαση μετά την άλλη, ερμηνεύοντας όπως θέλουν (κατά βάση, αδαώς), το Κοράνι και επιβάλλοντας με τα όπλα αυτές τους τις αποφάσεις στους δύσμοιρους κατοίκους της πόλης. Μία από τις αποφάσεις έχει να κάνει με την απαγόρευση του ποδοσφαίρου!!! Ο σκηνοθέτης της ταινίας δείχνει πως μερικές φορές η απάντηση στο παράλογο είναι ο σουρεαλισμός – πάντως, σίγουρα όχι η υποταγή. Έτσι, βάζει δύο ομάδες νεαρών να παίζουν ποδόσφαιρο στο αυτοσχέδιο γήπεδό τους… χωρίς μπάλα!
Στην Ελλάδα, αυτό το πράγμα που λέμε «ποδόσφαιρο» δεν υφίσταται. Το προϊόν είναι σκάρτο. Γιατί; Επειδή η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Επειδή ο καθένας γνωρίζει με το που ξεκινά το πρωτάθλημα ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα στο τέλος: ο Ολυμπιακός. Είτε επειδή θα έχει την καλύτερη ομάδα είτε επειδή θα έχει την καλύτερη «εξυπηρέτηση» από τους διαιτητές. Η αδικία και η ανισονομία είναι εμφανέστατη. Κι όταν πλέον δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα οδηγούμαστε στη βία. Οπαδικοί στρατοί ξεχαρμιανάζουν ανοίγοντας τα κεφάλια αντίπαλων «στρατιωτών», οι αντεγκλήσεις δίνουν και παίρνουν, η κατάσταση ξεφεύγει. Κάποτε πίστευα πως οι χούλιγκαν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν θετικά. Ανεξέλεγκτοι όπως είναι, μπορούν να εκραγούν και γαία πυρί μιχθήτω! Εντέλει, αποδεικνύεται πως οι οπαδικοί στρατοί είναι… επαγγελματικοί. Κάποιοι πληρώνονται για να δημιουργούν όλη αυτήν τη βαβούρα, όλη αυτήν την αναταραχή. Κι αντί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το κακό στη ρίζα του, καταπολεμώντας τα αίτια -και κυρίως την αδικία και την ανισονομία- πετάει την μπάλα στην κερκίδα, αδειάζοντας τα γήπεδα από κόσμο.
Τώρα δείτε πώς με μια εξαιρετικής εκτέλεσης συγγραφική κίνηση, που διαθέτει τριπλό άξελ, φλικ-φλακ και εμπροσθοβαρή κυβίστηση, με λίγη από πιρουέτα και πολύ από σπαγγάτο (ωχ, το τελευταίο πονάει ρε σεις), θα πάω την κουβέντα αλλού, και καλά συνδέοντας πράγματα ασύνδετα! Πώς; Στο «Τιμπουκτού» έχουμε παιχνίδι και απαγόρευση, στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουμε παιχνίδι και αδικία και πάμε στη… θεωρία των παιγνίων (με χειροκροτώ με standingovationαπό μέσα μου)!!! Αυτό το παιχνίδι μεταξύ Ελλάδας και Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει πλέον ξεφύγει. Είναι κανονικός πόλεμος. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ανατρίχιασα με την πρόσφατη ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Το επαναλαμβάνω: έχουμε κανονικό πόλεμο – είναι ολοφάνερο πια, μιας που έπεσαν οι μάσκες. Ευτυχώς, στη θέση του πρωθυπουργού δεν βρίσκεται κάποιος όπως ο Σημίτης, που είπε μέσα στη Βουλή το εντελώς χυδαίο «Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους» μετά την κρίση των Ιμίων -η πιο ντροπιαστική στιγμή στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Έχουμε τον Τσίπρα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όσο τα μίντια προσπαθούν να αποδομήσουν την κυβέρνηση, «χτυπώντας» τον Βαρουφάκη, κι όσο ο ανυπόμονος κόσμος και η «Αριστερή Πτέρυγα» ζητούν επιτάχυνση (δικαίως, να το υπογραμμίσουμε αυτό), τόσο εκεί που απογοητευόμαστε, καταλαβαίνουμε ότι δίνεται μάχη.
Έτσι, σε κάθε πρόκληση της Γερμανίας δεν σκύβουμε το κεφάλι ως πιστοί υποτακτικοί («μπιστικοί», που λένε και στο «Κάτω Παρτάλι») αλλά απαντάμε με παρησσία – έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Ο Σόιμπλε, με όλες του τις χυδαιότητες και τις προσωπικές επιθέσεις στον Βαρουφάκη, μου θυμίζει τον προεκλογικό Σαμαρά: ζορίζεται. Και ζορίζεται άσχημα. Είδατε να επιτίθεται στην προηγούμενη κυβέρνηση; Ποτέ. Μα αφού ότι ζητούσε έκαναν -διάολε, μέχρι και τα νομοσχέδια περνούσαν από δική του έγκριση!!! Ο Σαμαράς έχασε, ο Σόιμπλε και οι Γερμανοί είναι προφανώς πολύ σκληρότεροι αντίπαλοι. Βλέπω το Κούγκι να πλησιάζει- και δεν φοβάμαι. Θα μου πείτε, δεν έχω τίποτε να χάσω. Σωστά. Αν είχα, σαν τον Χαρδούβελη, θα έβγαζα κι εγώ τα χρήματά μου στο εξωτερικό. Πατριωτικόν και νόμιμον, άρα ηθικόν. Σωστά; Παίξτε μπάλα ρε παίδες, παίξτε για τη φανέλα, φτιάξτε μας. Κι ας μας περιμένει λαιμητόμος. Γιατί, μην μου πείτε πως στη φιλάνθρωπη Ευρώπη, όπου νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας χαρακτηρίζεται «μονομερής ενέργεια» (μα το Θεό, αναφωνώ ο άθρησκος!), θα συγκινηθεί κανείς από όλα όσα είπε ο Τσίπρας στη Βουλή. Υπάρχει, όμως, και η «Απόδραση των έντεκα», έτσι; Και με αυτήν την -άλλη μία- κινηματογραφική αναφορά σας αφήνω. Φιλιά και άντε να παρακολουθήσουμε απόψε, απόγευμα Τετάρτης, το ΑΕΚ – Ολυμπιακός για το Κύπελλο. Με φιλάθλους. Το να διακοπεί το παιχνίδι παίζεται με συντελεστή 1,05. Για να δούμε…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
