ΠΕΝΝΥ ΜΗΛΙΑ

Ρωτά ο Θοδωρής Μπακάλης

Η δική μας εποχή χρειάστηκε τον Δεκέμβρη του 2008

Γεννημένη στις 3 Οκτωβρίου, 79 χρόνια μετά τη γέννηση του Λουίς Αραγόν και 17 πριν τον θάνατο της Κατερίνας Γώγου, η Πέννυ Μηλιά φαίνεται να αγάπησε την πένα και τις τέχνες όσο και οι παραπάνω, με πολλά να τη συνδέουν με τη δεύτερη. Πήρε μαθήματα χορού και μουσικής από μικρή ηλικία, ενώ το ξεδίπλωμα μιας πολυσχιδούς και φιλότεχνης προσωπικότητας ξεκινά στα 20 χρόνια της, με συμμετοχή στην παράσταση της Λουκίας Ρικάκη Σουρεαλέρως. Ακολουθούν συμμετοχές στην τριλογία του Αισχύλου Oρέστεια σε Ελλάδα και Γαλλία, στις Τρωάδες του Ευριπίδη στο φεστιβάλ της Μπίτολα (Σκόπια), σε παιδική παράσταση, σε μουσική σκηνή, αλλά και στην ταινία του Θόδωρου Μαραγκού Ισοβίτες. Παράλληλα εργάζεται ως εμψυχώτρια σχολικών θεατρικών ομάδων και παίρνει σεμινάρια αρχαίου δράματος, υποκριτικής, μάσκας, χορού και συμμετέχει στη θεατρική ομάδα του δήμου Αλίμου και στις ομάδες κινηματογράφου και σύγχρονου χορού «Nosotros».

Όσον αφορά στην ποίηση, η Πέννυ Μηλιά συμμετέχει σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και στο «Arvon Foundation» στη Σκωτία, ενώ το 2007 κατακτά το τρίτο βραβείο στον 26ο διαγωνισμό ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, την επόμενη χρονιά παίρνει τον πρώτο έπαινο της Ένωσης Λογοτεχνών Ευρώπης στο 9ο φεστιβάλ ποίησης της Θεσσαλονίκης, ενώ εξέδωσε τη συλλογή Ομάδα από Ποίηση μαζί με άλλους έξι ποιητές (εκδόσεις Γαβριηλίδης).

Παραθέτουμε ένα αντιπροσωπευτικό -μα μικρό- απάνθισμα των πολλών λεγομένων της σε παλιότερη συνομιλία μας (την ενδιαφέρουσα πλήρη παρουσίαση μπορείτε να βρείτε διαδικτυακά στο http://www.indexanthi.gr/greece/politismos/660-penny-milia.html).

Επεδίωξα πολύ συνειδητά η πρώτη μου έκδοση να είναι με την ομάδα. Πολλοί μας απέτρεπαν λέγοντας «Ομάδα; Η ποίηση είναι μοναχική τέχνη, τι κάνετε, ποδόσφαιρο;» ή «Φοβάσαι να εκτεθείς μόνη σου, αυτό είναι» και άλλα τέτοια. Εγώ θεωρώ ότι αυτό που κατακτήσαμε στά δύο χρόνια με την ομάδα άξιζε να αποτυπωθεί σε ένα βιβλίο. Ήταν κάτι ζωντανό, οι συναντήσεις, οι συζητήσεις, η παρέα που κάναμε με ότι αυτό συνεπάγεται: ζυμώσεις, διαφωνίες, αποχωρήσεις, υποχωρήσεις, προσπάθεια, δυσκολίες και ξανά προσπάθεια, ζωντανά πράγματα δηλαδή!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για κάποιον που γράφει από το να υπάρχει ανταπόκριση. Όμως και η έλλειψη ανταπόκρισης δεν νομίζω ότι αποτρέπει κάποιον. Και ίσως δεν θα ‘πρεπε κιόλας! Μπορώ να χορεύω κι ας μην είμαι η Πλισέτσκαγια. Δες τους Stomp, ποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι μουσικοί; Καμιά φορά δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, τα πράγματα γίνονται όταν καίνε.

Για να το θέσω πιο… ποιητικά, άμα δεν τα «φέρνεις» δεν τα «παίρνεις», μιλώντας για χρήματα και όχι για ποιήματα. Το βιβλίο για τον έμπορο είναι πρώτα απ’ όλα προιόν. Ο ποιητής όμως βλέπει αλλιώς τα πάντα. Από την άλλη δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι λίγοι από τους καταξιωμένους ποιητές απόλαυσαν το προνόμιο της αποδοχής εν ζωή. Ο γρηγορότερος δρόμος προς την αποδοχή λοιπόν είναι… η αποδημία!

sinentefxi penni miilia tefxos 101 foto2

Η δική μου γενιά δεν θα έλεγα ότι δεν μιλάει, αλλά ότι δεν την ακούει κανείς, ίσως γιατί δεν καταλαβαίνουν τι λέει. Η δική μου γενιά είναι παιδιά που έχουν δύο πτυχία και μοιράζουν φυλλάδια ή δουλεύουν δωδεκάωρα σαν σκλάβοι και πρέπει να πάνε και στα μπουζούκια στο χορό της εταιρείας με καινούργια πανάκριβη τσάντα χρωστούμενη στην κάρτα της τράπεζας στην οποία εργάζονται. Καταλαβαίνεις; Ή σαπίζει στην Ομόνοια ή περιφέρει την θλιψη και την ανία της στα βόρεια προάστεια. Ή βουλιάζει σε διήμερα αλκοόλ ή πηγαινοέρχεται από την επαρχία στην πρωτεύουσα και από την πρωτεύουσα στην επαρχία, σε δουλειές του ποδαριού. Ζει με τους γονείς της μέχρι να παντρευτεί, ίσως και μετά. Ούτε έρωτα δεν μπορεί να κάνει, δεν ξέρει αν θέλει να παντρευτεί και να φέρει παιδιά σ’ αυτήν την άθλια ζωή που ζει. Η γενιά μου σκέφτεται και σκέφτεται πολύ. Δεν πήγε να ψηφίσει γιατί σκέφτεται. Άλλωστε συνήθως δεν ξέρει τι να κάνει, όταν ψηφίζει μετανιώνει γιατί πιστεύει ότι ψήφισε λάθος, όταν δεν ψηφίζει νιώθει αδρανής και την λένε και απολίτικη. Αυτά λέει, αλλά δεν τα ακούει κανείς. Γιατί άλλα θέλει να ακούσει η τιμημένη γενιά του Πολυτεχνείου. Θέλει να ακούσει ότι τα κατάφερε, ότι οι θυσίες της και οι θυσίες των γονιών τους δεν πήγαν στράφι, ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά δεν πάνε, τι να κάνουμε τώρα;

Για να λύσεις ένα θέμα πρέπει πρώτα να παραδεχτείς ότι υπάρχει. Τι θέλετε να πουν; Σιωπούν λοιπόν ή -όταν μιλάνε- στην καλύτερη βρίζουν, στη χειρότερη τα σπάνε. Αυτά τα κάνουν οι πιο ώριμοι. Οι υπόλοιποι συνήθως αυτοκαταστρέφονται σιωπηλά ή ξεχνιούνται, υπνοβατούν μέσα στα αντικαταθλιπτικά και το διαδίκτυο. Εδώ λοιπόν συνήθως έρχεται ο καλλιτέχνης -αν ήταν ταινία ο ήρωας, αν ήταν θρησκευτικό δράμα ο μεσσίας- και λέει αυτά που πρέπει να ειπωθούν. Τώρα γιατί δεν έρχεται; Αυτό δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι η κάθε εποχή φτιάχνει αυτό που χρειάζεται. Η εποχή του πολυτεχνείου φαίνεται ότι χρειαζόταν ένα Πολυτεχνείο, ένα κλίμα, μια γενιά. Η δική μας εποχή χρειάστηκε τον Δεκέμβρη του 2008, την πρωτοφανή αποχή 50% και ό,τι άλλο καταφέρουμε να φτιάξουμε ακόμα.

Ζω για τη στιγμή που ο βοσκός θα νιώσει στο σκληρό πετσί του μονομιάς όλη την ποίηση απ’ το Κεφάλαιο του Μαρξ κι ο σπουδαγμένος στην Οξφόρδη θα γονατίσει κλαίγοντας μπροστά στη μεταφυσική του εκδορέα Βαμβακάρη…



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved