political crossroad

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΤΙ;

Έφτασε η κρίσιμη στιγμή. Η Ελλάδα όντως βρίσκεται πλέον σε ένα σταυροδρόμι: απ’τη μία η συντήρηση και απ’την άλλη η ανάπτυξη για το λαό. Ο ένας και ο άλλος δρόμος έχει τη δική του λογική και οδηγεί σε εντελώς διαφορετικά τοπία.

Αν ακολουθήσουμε το δρόμο της συντήρησης θα δούμε γραμμένες στους δρόμους οδηγίες όπως: «Οδηγούμαστε στην ανάπτυξη, λίγο ακόμα θέλουμε», «Ο ελληνικός λαός έχει κάνει θυσίες χρειάζονται ακόμα λίγες», «Οι εκλογές τώρα θα είναι καταστροφή για την πατρίδα μας»… Στον ίδιο δρόμο όπου μαγαζιά είναι κλειστά για μήνες ολόκληρους, άνεργοι περιμένουν ψίχουλα απ’αυτούς που έχουν αλλά δε δίνουν, παπάδες και άλλα ανθρωπιστικά σωματεία δίνουν κάτι, πάντα λίγο, με αντάλλαγμα την υποταγή, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει καταρρακωθεί, η συλλογική αντίδραση υπάρχει σε πολύ λίγα σημεία, δημιουργώντας έτσι ένα αξιοπερίεργο γεγονός, ενώ στην πραγματικότητα θα πρέπει να ήταν το αυτονόητο.

Αν ακολουθήσουμε το δρόμο της ανάπτυξης δε θα δούμε συνθήματα. Οι οδηγίες δεν είναι μία μασημένη τροφή, βρίσκονται «κρυμμένα» σε πονήματα της εθνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και διανόησης, μένει να τα ανακαλύψουμε. Αυτή όμως η ενέργεια της ανακάλυψης έχει τη χαρά της δημιουργίας και της σύνθεσης προτάσεων που εγγράφονται στο συλλογικό. Βάζει τις βάσεις για μία κοινωνία που θα υπηρετεί τον άνθρωπο και θα την υπηρετεί αυτός. Είναι φτιαγμένος από «δύστροπο» υλικό και, στην αρχή, δύσκολο να τη διαβείς, μετά όμως σου δημιουργεί ευχαρίστηση.

Ο πρώτος δρόμος είναι αυτός που προτείνουν κόμματα της ακροδεξιάς, της δεξιάς, της κεντροαριστεροδεξιάς, ακόμα και κάποια της αριστεράς. Σας τις σειρήνες μας δημιουργεί λαγνείες και μας θέλγει, στην αρχή, αν τον ακολουθήσεις όμως η επιστροφή είναι δύσκολη.

Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός που προτείνεται από όσους δεν εντάσσονται πουθενά, από κάποια κόμματα της αριστεράς, από αυτούς που δεν αναγνωρίζουν στα ισχύοντα κοινωνικά συστήματα καμία αρχή και καμία εξουσία.

Θα μπορέσει, είναι το ερώτημα, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι αντάξιος των περιστάσεων ή θα έχουμε μία παραλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος; Θα θέλει το ΚΚΕ να αποτινάξει τον ολοκληρωτικό μανδύα του και να δεχτεί το διάλογο; Θα γίνει κάποτε αυτή η ένωση της αριστεράς σε μία ελάχιστη ιδεολογική βάση; Θα καταφέρουμε κάποτε να δούμε τον εχθρό ή θα ζούμε με τις φαντασιώσεις μας μία ζωή; Για πόσο θα δεχόμαστε τον ολοκληρωτισμό του Σαμαρά και του Βενιζέλου, την απειλή της Χρυσής Αυγής, την αδιαφορία των «πνευματικών» τσατσάδων της εποχής μας (βλέπε ακαδημαϊκούς, παπάδες, συμβιβασμένους διανοούμενους και λογοτέχνες);

Πότε θα καταλάβουμε ότι η συνάφεια με τέτοιους απατεώνες μας κάνει και εμάς απατεώνες και προδότες; Πότε θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Πότε θα πάψουμε να κατηγορούμε τον εξωτερικό εχθρό και να μη βλέπουμε το δαίμονα στο εσωτερικό;

Γιάννης Φραγκούλης



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved