Η τηλεοπτική γωνιά του «Φίλμ Νουάρ»…
Togetherness
Δημιουργοί: Τζέι και Μαρκ Ντουπλάς
Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Ντουπλάς, Μέλανι Λίνσκι, Στιβ Ζήσης, Αμάντα Πιτ
Ο Μπρετ ζει στο Λος Άντζελες και είναι παντρεμένος με τη Μισέλ. Έχουν δύο παιδιά, πρόσφατες ακόμα αναμνήσεις ανέμελου βίου και αρκετά προβλήματα να λύσουν. Στην εξίσωση μπαίνει ο κολλητός του Μπρετ και άνεργος ηθοποιός, Άλεξ, καθώς και η μεγάλη αδερφή της Μισέλ, Τίνα, η οποία, σε κάποιο διάλειμμα από μια ζωή γεμάτη πάρτι, χαβαλέ και άντρες, συνειδητοποίησε ότι μπορεί και να μείνει τελικά στο ράφι. Στο εξής, όλα είναι χημεία: το μείγμα ή θα δουλέψει ή θα εκραγεί και θα εξαφανίσει κάθε δεσμό μεταξύ των χαρακτήρων.
Το «Togetherness» είναι η νέα σειρά του HBO, που κοντά στα μεγάλα, πανάκριβα projects, εξακολουθεί να προσπαθεί να φτιάξει μικρά διαμαντάκια. Δημιουργοί είναι οι υπέροχοι αδελφοί Ντουπλάς και το σενάριο φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους: γλυκόπικρα σκηνικά, αβίαστος ρυθμός, γρήγοροι και έξυπνοι διάλογοι. Και κεντρική θεματική, η αναζήτηση ενός τρόπου να συνυπάρξεις. Με τον σύντροφό σου, τον φίλο, την οικογένεια, τους συνεργάτες, τον κόσμο. Όπως αποδεικνύεται στην πορεία, καμιά φορά ισχύει ότι «όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα». Ο Μπρετ και η Μισέλ μοιάζουν να έχουν χάσει κάθε σημείο επαφής πλην των παιδιών τους. Αγαπιούνται, με μια αγάπη όμως που στερείται πάθους και φλόγας. Όταν ο Άλεξ μείνει χωρίς σπίτι και η Τίνα χάσει άλλη μια «σχέση», θα πρέπει να φιλοξενηθούν κάτω από τη στέγη του ζευγαριού. Αυτό που αρχικά μοιάζει βραχνάς, θα γίνει καταλύτης απελευθέρωσης. Συναισθημάτων, σκέψεων, πράξεων.
Η τετράδα των πρωταγωνιστών είναι σε μεγάλα κέφια. Ο Ντουπλάς είναι πια «ψημένος» και ο Μπρετ που πλάθει είναι ο πιο μεστός από τους τέσσερις χαρακτήρες. Στον αντίποδα, η Μέλανι Λίνσκι ξαφνιάζει με την ερμηνεία της ως μια γυναίκα μπερδεμένη μα ακόμα φρέσκια και έτοιμη να προσπαθήσει να ξελασπώσει τη ζωή της. Η Αμάντα Πιτ πρέπει να είναι ακριβώς αυτή που είχαν στο μυαλό τους οι Ντουπλάς όταν έγραφαν το ρόλο της Τίνα. Και ο Στιβ Ζήσης είναι η πραγματική αποκάλυψη. Ο πιο ευχάριστος, αστείος και συνάμα προβληματικός των τεσσάρων, ο Άλεξ είναι ο άνθρωπος που γκρινιάζει γιατί το κορμί του δεν έμοιαζε ποτέ στον μέσο ηλιοκαμένο Καλιφορνέζο, καθώς τσαλακώνει άλλο ένα σακουλάκι γαριδάκια. Γάμος, οικογένεια, φιλία, έρωτας, μπέρδεμα. Η ιστορία του «Togetherness» είναι παλιά όσο η κοινωνία μας. Μέσα όμως από όμορφες στιγμές, μπόλικο χιούμορ και ένα μικρό πασπάλισμα νοσταλγίας για τη νιότη που χάθηκε, ή δεν ήρθε ποτέ, η νέα σειρά του HBO μοιάζει αρκετά με την ίδια τη ζωή: όταν «δουλεύει», είναι υπέροχη.
Γρηγόρης Μυστιλιάδης
Τζαφάρ Παναχί
Μικρός που είναι ο κόσμος
Μ’ ένα ταξί διατρέχουμε τους δρόμους της σημερινής Τεχεράνης, με οδηγό το σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί, ο οποίος με τα πιο φτωχά μέσα (δύο ψηφιακές κάμερες) καταγράφει καθημερινές ιστορίες της πόλης του που αποτυπώνουν με τον πιο ανάλαφρο τρόπο τα πιο σοβαρά θέματα όπως η θανατική ποινή, το παράνομο εμπόριο dvd, η θέση της γυναίκας στη σαρία, οι δεισιδαιμονίες και τα όρια της ηθικής. Όλα αυτά καταγράφονται παρά την καθεστωτική ντιρεκτίβα παραγωγής ταινιών ή αλλιώς πώς να αποφύγεις τον «ανέντιμο ρεαλισμό», μια σειρά από κανόνες διατυπωμένων από το στόμα της χαριτωμένης ανιψιάς του σκηνοθέτη. Η ταινία εντυπωσιάζει με το γοργό ρυθμό της και, παρά τα γέλια που προκαλεί, αφήνει την επίγευση της πικρής πραγματικότητας στο Ιράν: όλος ο κόσμος μοιάζει μ’ ένα τεράστιο κελί-ταξί για τους αντικαθεστωτικούς.
Αδιαμφισβήτητα, ο Παναχί είναι το αγαπημένο παιδί της Berlinale, γι’ αυτό και η φετινή του συμμετοχή στο διαγωνιστικό μέρος με την ταινία «Taxi» είχε θερμή υποδοχή τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς. Ο Παναχί είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση ως δημιουργός, καταξιωμένος με το Χρυσό Λιοντάρι (Βενετία) το 2000, για την ταινία του «Ο κύκλος» και το 2006, με την Αργυρή Άρκτο (Βερολίνο), για το «Offside» , ενώ το 2010 κρίθηκε ένοχος για «προπαγάνδα εναντίον του συστήματος», με ποινή την απαγόρευση άσκησης του επαγγέλματος του, καθώς και εικοσαετή απαγόρευση εξόδου από τη χώρα του. Παρά την απαγόρευση, το 2011 σκηνοθετεί την ταινία «Αυτή δεν είναι μια ταινία», το 2013 την «Κλειστή κουρτίνα» (βραβείο σεναρίου στη Μπερλινάλε) και φέτος, το «Taxi».
Δεν υπάρχει ιδανικότερος τρόπος να κλείσουμε, παρά με τα λόγια του ίδιου του Παναχί: «Κάνω ταινίες, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά ταινίες. Το σινεμά είναι η έκφρασή μου και το νόημα της ζωής μου. Τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει από το να κάνω ταινίες. Γιατί όταν είμαι στριμωγμένος στη γωνία επικοινωνώ με τον εσωτερικό μου κόσμο. Και σ’ αυτό τον τόσο ιδιωτικό χώρο, ενάντια σε κάθε περιορισμό, η ανάγκη να δημιουργήσεις είναι επιτακτική. Το σινεμά ως Τέχνη γίνεται η κύρια έγνοιά μου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να συνεχίσω να κάνω ταινίες, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες έτσι ώστε να αποδίδω φόρο τιμής στην Τέχνη και να αισθάνομαι ζωντανός.»
Ιουλία Παπαδοπούλου
