TV screen makes you feel small…

Από αυτή εδώ τη γωνιά, σε κάθε τεύχος, θέματα της τηλεοπτικής επικαιρότητας που προκαλούν ντόρο…

Gotham

Δημιουργός: Μπρούνο Χέλερ

Τηλεοπτικό δίκτυο: Fox

Όταν πληροφορήθηκα το χρονικό πλαίσιο στο οποίο επρόκειτο να τοποθετηθεί η πλοκή του “Gotham”, διασκέδασα αρκετά με τη σκέψη ότι κάποιος, κάπου, βρήκε πολύ καλή την ιδέα να γυρίσει μια σειρά για το σύμπαν του Μπάτμαν χωρίς τον Μπάτμαν. Λαμβάνοντας ως δείγμα το πιλοτικό επεισόδιο, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν εστιάζει καν στον 12χρονο Μπρους Γουέιν, αλλά στον νεαρό Τζιμ Γκόρντον (τον μεταγενέστερο χαρακτήρα του οποίου, υποδύθηκε με επιτυχία στις ταινίες του Νόλαν ο Γκάρι Όλντμαν).

Η σειρά είναι αξιόλογη παραγωγή και δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως το αποτέλεσμα είναι αισθητικά ελκυστικό. Τα προβλήματα, που δεν είναι και λίγα, αφορούν το περιεχόμενο. Οι διάλογοι είναι το λιγότερο φαιδροί και περιέχουν κάθε γνωστό κλισέ αστυνομικής περιπέτειας των περασμένων τριών δεκαετιών. Ο έμπειρος μπάτσος (που είναι βρώμικος, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς ο φουκαράς, έτσι δουλεύει το σύστημα) βρίσκει στο φτερό δυο – τρία παρατσούκλια για τον ιδεαλιστή νέο (“soldierboy” και τα σχετικά) και οι ατάκες των «κακών» μοιάζουν ξεπατικωμένες από σενάρια του Φώσκολου μεταφρασμένα στα αγγλικά.

Η συμπεριφορά ορισμένων χαρακτήρων είναι ανακόλουθη, με αποκορύφωμα τον νεαρό Μπρους. Μέσα σε περίπου 20 λεπτά (και 2-3 μέρες realtime χρόνο στη σειρά), ο πιτσιρικάς που θα γίνει ο Μπάτμαν εξελίσσεται από 12χρονο φοβισμένο πλουσιόπαιδο σε σοφό, ηγετικό νεαρό που διψά για δικαιοσύνη και εκδίκηση. Το ασθενέστερο σημείο της πλοκής, όμως, είναι το ότι η σειρά υποτιμά το θεατή: δεν αρκείται στο να προϊδεάσει για τα originstories ορισμένων εκ των βασικών «κακών» της ιστορίας, αλλά επιλέγει να δώσει μασημένη τροφή. Έχουμε λοιπόν έναν τύπο που στην πρώτη του σκηνή κάποιος αποκαλεί κοροϊδευτικά Πιγκουίνο, ένα κοριτσάκι ονόματι “Ivy” που έχει για καλύτερες φίλες κάτι γλάστρες (ξέρω ότι ρισκάρω, αλλά παίζει να γίνει η PoisonIvy…) και μια κοπέλα που κάνει παρκούρ και ταΐζει γάτες (Catwoman, εσύ;). Τέλος, οι δημιουργοί μοιάζουν να μην έχουν την παραμικρή πρόθεση για κάτι φρέσκο: η σκηνή της δολοφονίας των Γουέιν, για παράδειγμα, είναι μια ξεκάθαρα χαμένη σκηνοθετική ευκαιρία και αφήνει μια αίσθηση διεκπεραίωσης.

Η σειρά για τη συγκεκριμένη σεζόν είναι βαρύ χαρτί για το Fox και θα τύχει της ανάλογης στήριξης. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που ένα πρότζεκτ ξεκίνησε διστακτικά και μέτρια για να βελτιωθεί αισθητά στη συνέχεια, λαμβάνοντας γενναίες αποφάσεις για τα όποια προβλήματα αντιμετώπιζε. Είναι γεγονός, πάντως, ότι το ξεκίνημα του “Gotham” ήταν απογοητευτικό, ακόμη κι αν η τελευταία μας δόση από Batman ήταν το ανεκδιήγητο “TheDarkKnightRises”…

Γρηγόρης Μυστιλιάδης

———————————————————————–

Ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Σαμαράς διέπρεψε στο πρόσφατο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Η ταινία του, «Τρεις αυγουλιέρες, παραλίγο τέσσερις», κέρδισε τον Αργυρό Διόνυσο, ενώ ο ίδιος όρθωσε ανάστημα και άρθρωσε λόγο στην τελετή λήξης. Τόσο απέναντι στην Υφυπουργό Πολιτισμού, Άντζελα Γκερέκου, όσο και απέναντι στο μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, Γιάννη Γλέζο, υπενθυμίζοντας σε όλους μας τα αυτονόητα που δυστυχώς πάντα εννοούνται αλλά ποτέ δεν λέγονται. Ότι το ελληνικό κράτος είναι εχθρικό απέναντι στους Έλληνες σκηνοθέτες κι ότι το χρήμα δεν πρέπει ποτέ να φιμώνει. Ακολουθούν τρεις, παραλίγο τέσσερις ερωταπαντήσεις με τον Κωνσταντίνο Σαμαρά.

Πολλοί είπαν πως  η ταινία σου είναι «γαλλική», εγώ την χαρακτήρισα «όμορφα Παναγιωτοπουλική». Είναι τελικά κούφια λόγια όσων δεν κάνουν ταινίες το να ψάχνουν τις «αναφορές» σε κάθε ταινία;

Μπα, όλοι έχουμε ανάγκη να ταξιθετούμε τις σκέψεις μας. Αν με ενοχλεί κάτι, είναι η αοριστία των όρων που δεν επεξηγούνται. Το κρυφτό πίσω από γενικότητες. Ας μην αραδιάζουμε επίθετα, αλλά στοιχεία. Η γλώσσα πρέπει να είναι ικανή να εκφράσει αυτό που ένιωσες.

Σε σχέση με την τελευταία σου ταινία («Τα ήσυχα βράδια»), ένιωσα πως προσέγγισες διαφορετικά τόσο το διαλογικό σκέλος όσο και τις ερμηνείες.

Νομίζω πως υπάρχει μόνο ένα κοινό: η απέχθεια προς τον νατουραλισμό και την αληθοφάνεια.

Είναι πιεστικός αυτός ο άγραφος κανόνας ότι μια ταινία νέου Έλληνα σκηνοθέτη οφείλει να πραγματεύεται ξεκάθαρα την κρίση;

Προσωπικά δεν με πιέζει καθόλου, αλλά με κάνει να πλήττω αφόρητα. Αγανακτισμένες ταινίες που κολακεύουν αγανακτισμένους θεατές. Μόνο που, αν το φαντασιακό παραμένει μικροαστικά λοβοτομημένο, για ποια εξέγερση μιλάμε;

Θα γινόσουν ποτέ μανιώδης συλλέκτης όπως η πρωταγωνίστριά σου; Κι αν ναι, από τι; Στην ταινία σου, έδειξες μεγάλη τρυφερότητα για τις μανίες και τις εμμονές.

Μπορεί να έχω ελάχιστο συναισθηματικό δέσιμο με τα αντικείμενα, αλλά όταν δημιουργώ έναν χαρακτήρα προσπαθώ να μπω στα παπούτσια του. Ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, οφείλω να λειτουργήσω ως ο πρώτος ηθοποιός που θα υποδυθεί έναν ρόλο προς διαμόρφωση, πολύ πριν να το κάνει ο ηθοποιός που θα τον ενσαρκώσει.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved