MOVIE OF THE WEEK

MAGICAL GIRL

Σκηνοθεσία: Κάρλος Μπερμούτ

Παίζουν: Μπάρμπαρα Λενιέ, Χοσέ Σακριστάν, Λουίς Μπερμέχο

Διάρκεια: 127’

ΒΑΚΟΥΡΑ 2

Ένα κοριτσάκι, τόσο γλυκό που θέλεις να το κόψεις κομματάκια και να το φας, ζει με τον άνεργο μπαμπά της, έχει εμμονή με τα γιαπωνέζικα μάνγκα και είναι βαριά άρρωστη. Για την ακρίβεια, μετράει τις μέρες της ανάποδα. Ο άνεργος πατέρας της κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να βελτιώσει την καθημερινότητα της μικρής και του καρφώνεται η ιδέα ότι παρόλο που δεν έχει μία, θα πρέπει να της αγοράσει ένα πανάκριβο φόρεμα, το οποίο φοράει στα κινούμενα σχέδια μάνγκα η αγαπημένη ηρωίδα της κόρης του. Μόνο που με κάποιον τρόπο πρέπει να βρει λεφτά.

Σε κάποιο άλλο σπίτι μια γυναίκα με ψυχολογική αστάθεια ζει με τον ψυχίατρο σύζυγό της, ο οποίος σε μια στιγμή κρίσης, αποφασίζει να την αφήσει. Και αυτή θέλει να πεθάνει ή και όχι. Σε ένα τρίτο σπίτι ένας ηλικιωμένος, φιλήσυχος κύριος φτιάχνει παζλ και όποτε χτυπάει το τηλέφωνο, τρέμει. Και κάπου σε κάποια έπαυλη υπάρχει μια πόρτα, που μπορεί να μην οδηγεί στην κόλαση, αλλά οδηγεί σε ένα μέρος όπου τα νοσηρά βίτσια δεν φοράνε χαλινάρια.

Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα υπάρχει μια έντονη ισπανολατρεία, όπου στην «ισπανολατρεία» για κάποιο λόγο εντάσσουμε και όλη τη Λατινική Αμερική, όχι μόνο την ισπανόφωνη αλλά και τη Βραζιλία… Γιατί; Ε, λίγο ο παλιός καλός Αλμοδόβαρ, λίγο τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, λίγο ο μύθος της Βαρκελώνης και της Γρανάδας, η Ρεάλ Μαδρίτης, η… Κολομβιανή Σακίρα και ο Αντόνιο Μπαντέρας. Λίγο ο Χαβιέρ Μπαρντέμ και η Πενέλοπε Κρουθ, η μουσική σκα, οι λάτιν χοροί, οι αγανακτισμένοι, ο μπάφος, λίγο τα προγράμματα Εράσμους και λίγο και η παράδοξη πολιτισμική εγγύτητα με μια χώρα με την οποία ιστορικά συνδεθήκαμε μονάχα πριν πολλούς αιώνες. Όλα αυτά τα λέω, διότι πάντα κρατάω μια πισινή, όταν αντιλαμβάνομαι έναν κάποιο παροξυσμό για μια ταινία «μέιντ ιν σπέιν».

Η ταινία του Κάρλος Μπερμούτ, δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία στο ενεργητικό του σκηνοθέτη, προβλήθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και δημιουργώντας ένα μικρό παλμό. Και η αλήθεια είναι πως το άξιζε και με το παραπάνω. Ό,τι κι αν λένε, η ταινία διέπεται από μια αύρα αλμοδοβαρισμού, μια αύρα η οποία η οποία περιβάλλει μεγάλο κομμάτι του ισπανικού κινηματογράφου, η οποία σημαίνει εν ολίγοις ακραίες καταστάσεις, σουρεάλ διαλόγους, υστερία, δραματικές συμπτώσεις, δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, χιουμοριστικό μελοδραματισμό και αχαλίνωτη, άλλοτε καταπιεσμένη και άλλοτε απελευθερωτική, σεξουαλικότητα.

Αυτό δεν το λέω για κακό. Κάθε άλλο. Η ταινία του Μπερμούτ σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κόπια του Αλμοδόβαρ. Ίσα ίσα ο Μπερμούτ στήνει ένα συναρπαστικό και απρόβλεπτο σύμπαν, το δικό του σύμπαν με τη δική του εσωτερική συνοχή και λογική, το οποίο διέπεται από τους δικούς του κανόνες ηθικής, και στο οποίο οι χαρακτήρες, όλοι έρμαια των παθών τους, αναζητούν την κάθαρση, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Το εξωφρενικό και κατάμαυρο χιούμορ εναλλάσσεται με σπαρακτικές στιγμές μοναξιάς και απόγνωσης, ενώ ο υπαινιγμός της ταινίας τσακίζει κόκαλα: παίζει με τη φαντασία και τον ηδονοβλεπτικό σαδομαζοχισμό του θεατή, του δίνει μερικά μικρά καρότα, αλλά κρατάει τα μεγάλα για την πάρτη του. Και πολύ καλά κάνει.

Και όπως γνωρίζετε, σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι. Η ταινία μάς το υπενθυμίζει με τον πιο έξοχο τρόπο. Μαςυπενθυμίζει, δηλαδή, αυτόπουκάποτεοι Eurythmics τόσοεύστοχατραγούδησαν: «Some of them want to use you / Some of them want to get used by you / Some of them want to abuse you / Some of them want to be abused».

Αξιολόγηση: ****

Σωτήρης Χ. Μπαμπατζιμόπουλος

 



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Γιάννης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1960, όπου τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο. Σπούδασε χημεία στον Καναδά, στο Μόντρεαλ (Quebec), στο Μόνκτον (New Brunswick) και στην Ορλεάνη (Γαλλία). Το 1989 σπούδασε φωτογραφία στην ΑΚΤΟ, στην Αθήνα. Παρακολούθησε σεμινάρια σημειωτικής, με το Δημήτρη Τσατσούλη (φωτογραφίας, λογοτεχνίας και θεάτρου), στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο. Το 2009 τέλειωσε το Master in Arts, από το Middlesex University, με θέμα της διατριβής του, «Ο μύθος, μια αφηγηματική διακειμενικότητα». Το 1989 άρχισε να αρθρογραφεί και το 1990 ξεκίνησε να γράφει κριτικές κινηματογράφου. Το 1992 έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, της οποίας έχει διατελέσει Πρόεδρος, και της FIPRESCI. Το 1994 έγινε μέλος του «Μικρό» (Σωματείο για την ταινία μικρού μήκους), στο οποίο ήταν Πρόεδρος για δύο θητείες. Το 2000 ξεκίνησε να διδάσκει σε σεμινάρια κινηματογράφου στην Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ), στο «Μικρό», στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στο Μουσείο Κινηματογράφου, στο Μικρό Πολυτεχνείο, στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, στο δικό του χώρο και σε συνεργασία με τη filmfabrik Productions, στη Θεσσαλονίκη, όπου διδάσκει κινηματογράφο μέχρι σήμερα στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι Fabula, το οποίο διευθύνει. Συμμετείχε στο στρογγυλό τραπέζι της FIPRESCI, στην Κωνσταντινούπολη και στη Φιλιππούπολη με θέμα τον βαλκανικό κινηματογράφο. Συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και σε Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι επιστημονικός σύμβουλος του Εργαστηρίου Almakalma, το οποία ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο (Performance). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Εξόρμηση, στην οποία ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού τμήματος, στην Αθηναϊκή, στη Νίκη, στο Μανδραγόρα, στην Ουτοπία, στη Σύγχρονη Εκπαίδευση, στον κατάλογο του Φεστιβάλ της Λάρισας, στη Γραφή, στο Κ.ΛΠ., στο Ριζοσπάστη και στο Αλμανάκ της ΠΕΚΚ. Ίδρυσε το περιοδικό «αντι-Κινηματογράφος», στο οποίο ήταν διευθυντής σύνταξης, το 1992, το περιοδικό «Κινηματογράφος και Επικοινωνία», στο οποίο ήταν διευθυντής, το 2000. Επιμελήθηκε και συνπαρουσίασε, μαζί με τον Κώστα Σταματόπουλο, την εκπομπή «Cineπλάνο», στο 902TV, από το 2008 έως το 2009. Ήταν υπεύθυνος για τους διαδικτυακούς τόπους www.cinemainfo.gr και www.theaterinfo.gr. Ίδρυσε και διεύθυνε το greeceactuality.wordpress.com. και τώρα διευθύνει και αρθρογραφεί στα www.filmandtheater.gr και www.thessalonikinfo.gr. Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Jean Mitry, «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», έχει γράψει τα βιβλία «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, το 2006, «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών (σειρά νεανική Βιβλιοθήκη) και «Κώστας Φέρρης», εκδ. της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. Έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα, όπως το Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό Κινηματογράφο, το 2002, την Εβδομάδα Κλασικού Ιαπωνικού Κινηματογράφου και την Εβδομάδα Σύγχρονου Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το 2002, ως μέλος της Π.Ε.Κ.Κ. Ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Πανοράματος Νέων Δημιουργών, στο Ε.Κ.Θ., στη Θεσσαλονίκη, και ιδρυτής της Κινηματογραφικής Λέσχης Solaris, η οποία δραστηριοποιείται πλέον στη Θεσσαλονίκη. Διευθύνει το Αφηγηματικό Εργαστήριο Fabula, που ερευνά τον Ενιαίο Παραστατικό Χώρο. Έχει σκηνοθετήσει τρείς ταινίες μικρού μήκους, οι δύο πτυχιακές για το Master στο πανεπιστήμιο Middlesex, και την ταινία-ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας». ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ «Μέσα από τις βιτρίνες», 8΄, 2009, σκηνοθεσία «Nafasz», 7΄, 2009, σκηνοθεσία «Η αγία της αρχαίας Μαντινείας», 50΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Στιγμή απολιθωμένη», 31΄, 2010, ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία «Η τελευταία λατέρνα», 6΄, 2010, σεναριακή επιμέλεια «Το κλειδί της επιστροφής», 13΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Το συρματόπλεγμα», 19΄, 2015, σεναριακή επιμέλεια «Στο Τσινάρι», 7΄, 2017, σκηνοθεσία «Sotos, ζωγράφος αει…πράγμων», 2020, 97΄, σκηνοθεσία-φωτογραφία ΒΙΒΛΙΑ «Ο ρυθμός και η μουσική στον κινηματογράφο», του Jean Mitry, μετάφραση, εκδ. Entracte και Σύγχρονη Εκπαίδευση, Αθήνα, 2001 «Τι είναι ο κινηματογράφος;», εκδ. Κέντρο Πολιτιστικών Μελετών, Αθήνα, 2004 «Κώστας Φέρρης», εκδ. Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Αθήνα 2004 «Η κωμωδία στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο», εκδ. Έλευσις, Τρίπολη, 2006


Copyritght 2022 Thessalonikinfo / All rights reserved