Παραλία Άντονι Κουίν: γράφει ο Γιάννης Ιωαννίδης
Η παραλία Άντονι Κουίν βρίσκεται σε ένα γραφικό και όμορφο κόλπο. Ανάμεσα στις παραλίες Φαληράκι και Λαδικό. Είναι από τις διασημότερες παραλίες της Ρόδου. Ουσιαστικά όμως όχι μόνο αυτού του νησιού. Παγκοσμίως επίσης αφού το όνομα μόνο του ηθοποιού την έχει κάνει πασίγνωστη. Μαζί με αυτή διαφημίζεται τουριστικά και η Ελλάδα.
ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΝΤΟΝΙ ΚΟΥΙΝ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ
Το όνομα της παραλίας καθιερώθηκε από την ταινία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε». Εκεί έγιναν τα γυρίσματα το 1961. Ο ηθοποιός, Άντονι Κουίν, μαγεύτηκε από αυτόν το μικροσκοπικό κόλπο που βρίσκεται στην Ρόδο και ήθελε να τον αγοράσει. Εκδήλωσε αυτή την επιθυμία τουκατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αποφάσισε έτσι να αγοράσει αυτόν τον πανέμορφο κόλπο. Να το μεταμορφώσει σε ένα χώρο ξεκούρασης για ηθοποιούς και γενικότερα ανθρώπους του κινηματογράφου.
Το ελληνικό κράτος αρχικά το δέχτηκε. Για το λόγο αυτό του παραχωρήθηκε η έκταση έναντι ενός συμβολικού ποσού για την εποχή. Είναι αλήθεια πως ο Άντονι Κουίν είχε βοηθήσει τα μέγιστα στην προβολή της ομορφιάς της χώρας μας. Μέσα από τις ταινίες του. Τόσο με τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» όσο και με τον Αλέξη Ζορμπά στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη. Αργότερα επίσης με τον «Έλληνα μεγιστάνα», όπου ενσάρκωσε τον Αριστοτέλη Ωνάση.
Τελικά, μέσω πολλών γραφειοκρατικών προβλημάτων που προέκυψαν, η παραλία δεν περιήλθε ποτέ στην κυριότητα του ηθοποιού. Το γεγονός αυτό του προκάλεσε πικρία την οποία είχε μέχρι τον θάνατό του, τον Ιούνιο του 2001 σε ηλικία 86 ετών. Παράλληλα, το σήριαλ της κυριότητας της παραλίας κρατά μέχρι σήμερα με πρωταγωνιστές το Ελληνικό κράτος και τη χήρα του ηθοποιού.
ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΝΤΟΝΙ ΚΟΥΙΝ: Η ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ
Προς τιμήν του, ενώ λεγόταν η παραλία Βάγες, πλέον όλοι την ξέρουμε ως Άντονι Κουίν. Η μαγευτική παραλία Άντονι Κουίν στην Ρόδο. Σμαραγδένια νερά που σε μαγνητίζουν.
Την παραλία περιβάλλουν βράχια και πεύκα που φτάνουν μέχρι το κύμα. Μαγεύει με τα σμαραγδένια πεντακάθαρα κρύα νερά της. Την πράσινη βλάστηση που περιβάλλει την παραλία. Το βραχώδη θεαματικό βυθό που είναι ιδανικός για τους φίλους της υποβρύχιας κατάδυσης.
Η παραλία είναι περίπου 250 μέτρα μήκος και αποτελείται από λεπτή άμμο και βοτσαλάκι. Το πιο ωραίο σημείο είναι ο βράχος που βρίσκεται στο κέντρο του κόλπου. Εκεί θα βρείτε ομπρέλες, ξαπλώστρες και μία καντίνα στην κορυφή των βράχων. Ώστε να προμηθευτείτε τα απαραίτητα.
Διαθέτει και μία μικρή προβλήτα με δυνατότητα να αγκυροβολήσουν μικρά σκάφη. Η παραλία δεν είναι ιδανική για οικογένειες με μικρά παιδιά, λόγω των κοφτερών βράχων εντός και εκτός της θάλασσας. Η πρόσβαση σας σε αυτήν γίνεται εύκολα με ιδιωτικό ή νοικιασμένο όχημα καθώς και με ιδιωτικό ή μισθωμένο σκάφος.
ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΝΤΟΝΙ ΚΟΥΙΝ: ΣΥΜΦΩΝΙΑ-ΔΙΑΜΑΧΕΣ
Ο Κουίν ήρθε σε επαφή με την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Για να συζητήσει την αγορά του ορμίσκου και πρόσφερε το συμβολικό ποσό των 64.000 δραχμών. Η κυβέρνηση αρχικά του παραχώρησε την έκταση για να τον ευχαριστήσει που είχε συμβάλει στην προβολή της χώρας και ιδιαίτερα της Ρόδου στο εξωτερικό.
Ο Άντονι Κουίν, μέχρι το 1968, πίστευε ότι η παραλία του άνηκε. Τα επόμενα χρόνια η ελληνική κυβέρνηση ακύρωσε τα συμβόλαια. Η αγορά της έκτασης δεν ήταν νόμιμη και δεν είχε επικυρωθεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Αντιμέτωπος με την ελληνική γραφειοκρατία, ο Κουίν δεν κατάφερε ποτέ να αποδείξει την κυριότητα της παραλίας και να την αξιοποιήσει. Τις επόμενες δεκαετίες κινήθηκε νομικά και προσπάθησε να βρει μία μέση λύση με την Κυβέρνηση. Αυτό δεν στάθηκε δυνατόν. Τελικά δεν κατάφερε ποτέ να πραγματοποιήσει το όνειρο του και να αναμορφώσει τον χώρο της παραλίας όπως επιθυμούσε.
Το 2001 ο ηθοποιός πέθανε σε ηλικία 86 ετών. Λέγεται ότι μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν πικραμένος από την αντιμετώπιση του ελληνικού κράτους. Συχνά έλεγε ότι τον αδίκησαν. Μάλιστα ανέφερε σε μία συνέντευξή του: «Αγαπώ την Ελλάδα και τους νησιώτες, αλλά όχι τους πολιτικούς της». Μετά το θάνατό του η τελευταία του γυναίκα ανέλαβε τη διεκδίκηση αποζημίωσης από το ελληνικό κράτος για την υπόθεση του νησιού.
Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν απέκτησε την παραδεισένια παραλία της Ρόδου, οι ντόπιοι την ονόμασαν «Άντονι Κουίν» προς τιμήν του. Άλλωστε χάρη στην πολεμική ταινία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», η Ρόδος έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο. Το Ελληνικό κράτος είχε παραχωρήσει αρχικά την έκταση για ένα συμβολικό ποσό, ως δείγμα αναγνώρισης της προσφοράς του ηθοποιού στην προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό.
ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΝΤΟΝΙ ΚΟΥΙΝ: ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Αυτή η όμορφη γραφική παραλία έχει γεμίσει από άκρη σε άκρη, από το πιο μικρό βραχάκι της ως το τελευταίο κύμα που σκάει στα βότσαλα, ξαπλώστρες επί πληρωμή. Σε όλο το μήκος της στενής και ειδυλλιακής ακτής δεν υπάρχουν παρά πεντέξι μέτρα όπου μπορεί κανείς να καθίσει στην άμμο. Εκεί στριμώχνονται κάποιοι τουρίστες που πάνε κόντρα στο ρεύμα και έχουν φέρει τις δικές τους καρέκλες, ή που θέλουν απλά να ξαπλώσουν στον ήλιο, νιώθοντας την άμμο στα πόδια τους.
Όλο το τοπίο της παραλίας το ορίζει το μπλε ελεκτρίκ. Από τις πλαστικές ξαπλώστρες και το συνδυασμένο μπλε-κίτρινο από τις ομπρέλες. Αισθητικά κακάσχημο και αταίριαστο με το περιβάλλον. Φανερώνει μία υπερβολική ανθρώπινη παρέμβαση που καλύπτει, μειώνει και εν τέλει πνίγει την ομορφιά του φυσικού τοπίου. Το καθεστώς αυτό είναι και εκβιαστικό για τους επισκέπτες της παραλίας που δε θέλουν να χρησιμοποιήσουν ξαπλώστρα. Όχι ότι δεν θέλουν να πληρώσουν, απλώς προτιμούν να ξαπλώσουν στην άμμο.
Οι ντόπιοι απαντούν ότι πριν τοποθετηθούν οι ξαπλώστρες, οι τουρίστες που επισκέπτονταν το μέρος γκρίνιαζαν και τις ζητούσαν. Διότι η επιφάνεια της παραλίας είναι σκληρή και γεμάτη βότσαλα. Και εφόσον οι τουρίστες το επιθυμούσαν, στους νησιώτες δεν έμενε παρά να καλύψουν αυτό το κενό στις παρεχόμενες υπηρεσίες τους.
Δεν ισχύει όμως αυτό. Διότι, αν ήταν πράγματι έτσι, θα μπορούσαν οι ξαπλώστρες να είναι στοιβαγμένες σε μερικά σημεία στην άκρη και να νοικιάζονται σε όποιον το επιθυμεί. Έτσι θα μπορούσαν να απολαύσουν την παραλία ακριβώς όπως θέλουν, τόσο οι επιθυμούντες την ξαπλώστρα όσο και οι μη.
ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΝΤΟΝΙ ΚΟΥΙΝ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ
Επειδή κάποιες από τις συγκεκριμένες ξαπλώστρες συνοδεύονται από ομπρέλες που είναι καρφωμένες σε σταθερό σημείο στην άμμο, θα μπορούσε η μισή παραλία να είναι κατειλημμένη και η μισή ελεύθερη. Όπως άλλωστε ορίζει και ο νόμος.
Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν ισχύει. Τα περί «ανάγκης» ύπαρξης ξαπλώστρας εκ μέρους των τουριστών είναι απλά δικαιολογίες. Η αλήθεια είναι -δυστυχώς η αυτονόητη-. Η κατάληψη και του παραμικρού βότσαλου στην παραλία «Άντονι Κουίν» της Ρόδου έχει γίνει αποκλειστικά για να εξυπηρετηθούν οικονομικά συμφέροντα.
Κοινώς, οι ξαπλώστρες έχουν μπει με το «έτσι θέλω» παντού μόνο για την κονόμα. Κρίμα. Γιατί σε μια τέτοια παραλία αξίζει καλύτερη μοίρα. Το προϊόν έχει υποβαθμιστεί αισθητικά.
Πού είναι μία κεντρική εξουσία αποφασιστική. Προκειμένου να σταματήσει αυτό το χάλι; Δεν είναι θέμα αριστερής ή συντηρητικής κυβέρνησης. Δεν έχει να κάνει ούτε με το δημόσιο χρέος. Ούτε με την ευαγγελιζόμενη ανάπτυξη. Ούτε με την ανεργία, το μεταναστευτικό, την εκκλησία, όλα τα υπόλοιπα διαφιλονικούμενα θέματα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Έχει να κάνει με την αγάπη στη φύση και το σεβασμό στην ομορφιά. Κανένας υπεύθυνος πολιτικός δεν έχει νιώσει την επιθυμία, έστω ως νέος, να στρώσει την πετσέτα του στην άμμο σε μια εξόρμηση στην παραλία με φίλους. Απολαμβάνοντας το μπάνιο του «χύμα», κάτω από τα πεύκα και τον γαλάζιο ουρανό;
Δεν χρειάζονται ακραίες λύσεις και κλάματα. Ας δοθεί η μισή παραλία στους τουρίστες που επιθυμούν ξαπλώστρα και η άλλη μισή στους υπόλοιπους. Απλά πράγματα. Ή μήπως όχι;
Διαβάστε την ιστορία της ταινίας «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» εδώ.
